Fotoverslag optreden Barry Hay & The Flying V Formation

Op 8 november stond Barry Hay met zijn Flying V Formation in het Paard van Troje. GiG magazine was erbij om de plaatjes te maken

Foto's Roland Wichser
www.rolandwichser.nl

Level 42 speelt een bomvol Paard van Troje helemaal plat

 Zondag  6 november stond Level 42 voor een afgeladen grote zaal in het Paard van Troje.

Maar liefst 1100 fans kwamen op het optreden van bassist Mark King en zijn mannen af.

Om klokslag 20.30 uur dooft het licht en staan de bandleden van Level42 in de spots van het Paard van Troje. Vanaf het moment van  opkomst is de stemming in het Paard uitgelaten. Als de eerste tonen van één van hun grote hits klinken gaat het publiek uit haar dak. Er volgen nog vele momenten waarop Level 42 het publiek meezuigt in de zo herkenbare sound van de band.

Mark King bekend van de slap-techniek (aan de snaren trekken en er met de duim op slaan) op zijn basgitaar speelt als vanouds op een fenomenale manier. Ook de zang van zowel Mark als de andere bandleden heeft niets aan kracht verloren. Als een enorme hitmachine walst Level 42 over het Paard van Troje heen en zet een optreden neer dat staat als een huis. Het is nog steeds een genot voor je oren en ogen om deze rasartiesten te zien optreden.

Mark King en zijn band  krijgen het nog steeds voor elkaar om een zaal op zijn kop te zetten. Ook het materiaal van hun laatst uitgebrachte werk slaat aan bij de fans. Met de manier waarop Level 42 een optreden neerzet, kunnen de heren nog heel wat jaartjes mee.

Tekst en Foto's: Roland Wichser

www.rolandwichser.nl

Muzikanten van My Breath, My Music spelen samen met Candy Dulfer de sterren van de hemel in de Boerderij

Zondagmiddag was ik aanwezig bij een heel bijzonder benefietconcert van de stichting My Breath, My Music .

Met veel lef, talent, doorzettingsvermogen en energie hebben de muzikanten van My Breath My Music zondag een geweldig concert neergezet in Cultuurpodium Boerderij in Zoetermeer. Zij werden ondersteund door gastoptredens van andere artiesten, zoals ambassadrice van de stichting Candy Dulfer. Zij hebben laten zien dat muziek maken geen grenzen kent. Met een ernstig lichamelijke beperking ben je in staat je liefde en passie voor muziek vorm te geven.

Tussen de optredens door kregen de muzikanten van My Breath, My Music uit handen van Candy Dulfer diverse awards uitgereikt. Deze waren dan ook dubbeldik verdiend voor het enorme doorzettingsvermogen van deze bijzondere muzikanten.

Tijdens de optredens van Candy Dulfer met wel hele jonge muzikanten moest ik menig traantje wegpinken. Het maakte een enorme indruk te zien hoe zulke jonge kinderen kracht en enorm veel plezier putten uit het maken van muziek. Het waren bijzondere momenten waarvan je stil werd.

Ook Candy Dulfer maakte indruk met haar manier van optreden. Regelmatig stond zij aan de zijkant van het toneel om de kanjers van My Breath, My Music de aandacht en ruimte te geven die ze verdienen. De interactie tussen de diverse muzikanten en Candy Dulfer was bijzonder en ook aandoenlijk om te zien.

In een korte pauze tussen de nummers deed ik met Candy Dulfer een interview over wat haar drijft om zich belangeloos in te zetten voor de stichting My Breathe, My Music.

Candy Dulfer is niet alleen ambassadrice van de stichting My Breath, My Music, maar ook voor de ALS stichting. Candy vertelde dat zij via een vriend, bassist Miron Komarnicki, die inmiddels helaas is overleden aan ALS (Amyotrofische Laterale Sclerose), in contact kwam met de Stichting ALS Nederland. Zo kwam zij zes jaar geleden tijdens een benefietconcert voor ALS in aanraking met ALS patiënten en hun familieleden. Na gesprekken met de patiënten en hun familieleden besloot zij zich spontaan aan te melden bij de ALS stichting omdat ze van mening was dat er meer moest gebeuren en er meer aandacht moest komen voor de ziekte ALS, omdat er zes jaar geleden nog weinig bekendheid was over deze slopende ziekte. Sindsdien is Candy ambassadrice voor de ALS stichting. Candy vind het belangrijk om buiten de optredens contact te hebben met de patiënten en hun familieleden om ze een mooie dag te bezorgen waarbij ze plezier kunnen beleven aan de optredens en het contact met Candy. Ze zet zich vanaf 21 juni 2011 structureel in voor het vergroten van de bekendheid van de ongeneeslijke zenuw-/spierziekte ALS en het werven van fondsen voor Stichting ALS Nederland om daarmee wetenschappelijk onderzoek naar de oorzaak en daarmee uiteindelijk een passend medicijn te ontwikkelen en zo ook behandeling van de ziekte mogelijk te maken. In het verlengde daarvan kwam ze ook in aanraking met Ruud van der Wel, Hij is de drijvende kracht achter My Breath, My Music en volgens Candy een geweldig muzikant en een gedreven man. Ik kan dat alleen maar beamen sinds ik Ruud van der Wel aan het werk heb gezien met zijn bijzondere pupillen. Net als Candy heb ik mij dan ook verbonden aan de stichting om optredens, repetities en belangrijke momenten voor de patiënten en hun familie vast te leggen op camera.

Er waren optredens te zien van Candy Dulfer + Secret Guests, Remy Stroomer, Bigband Enterprise, De Bridge band, DJ Storm, Stan Stolk, Jan van Bijnen, Tanja van Schuylenburg, Karin, Florine, Anne, Elda, Marleen, Deva, Karin, Ivo, Joris, Ruud, Quezaida, Christian, Dewi, Michel, Robin, Glenn en Korneel. De opbrengst van dit bijzondere concert gaat in zijn geheel naar de stichting My Breath My Music.

Het was een onvergetelijk en indrukwekkend concert met prachtige mensen

Donaties voor MY Breathe, My Music zijn altijd welkom

Stichting 'My Breath My Music'

Bankrekeningnummer NL43RABO0106057820

te Rotterdam

of ga naar de website van My Breath, My Music

Doneren aan de ALS stichting kan hier

Tekst en Foto's: Roland Wichser

Marco Borsato raakt hart en ziel tijdens concert Live On The Beach op strand van Scheveningen

Zaterdagavond was ik aanwezig bij het Live On The Beach concert nummer twee. Met optredens van Kenny B, Diggy dex en natuurlijk headliner Marco Borsato.

Als heel snel liep het Scheveningse strand helemaal vol met enthousiaste fans van Marco. Als eerste verscheen de man die ik dit jaar voor de derde keer voor mijn camera kreeg, Kenny B. Hij is een sfeermaker als het om festivals gaat. Waar hij ook staat, de concertgangers sleurt hij altijd mee met zijn zomerse klanken en zijn hit “Parijs”. Kenny zet de toon voor een heel bijzonder Live At The Beach concert.

Daarna is het de beurt Diggy Dex. De teksten zijn prachtig en ik ben getuige van de snelste rap. Op de catwalk gaat hij zitten en doet zijn ding op een fenomenale manier. Hij en zijn collega grijpen het publiek, handjes in de lucht en de massa springt mee. Wat een sfeer en wat een zetting. Geweldig neergezet door Diggy Dex. Ik ben niet zo van de rap, maar dit was top!

En dan is het wachten op de man die in bijna ieders hart zit. In het mijne in ieder geval. Marco Borsato!. Als hij het toneel opkomt barst er tijdens deze prachtige zomeravond een oorkaan los. 16.000 fans gaan uit hun dak. Ik dacht wauw wat is dit?.

En dan begint hij met zijn optreden. Al zijn hits komen voorbij. Het maakt niet uit welke hij zingt, iedereen kent de teksten van al zijn nummers. Ik heb de eer te mogen luisteren naar een geweldige zanger en het grootste strandkoor. Prachtig, ik krijg er kippenvel van. Maar er moeten ook foto’s worden gemaakt. Driftig ratelt mijn camera erop los. Wat een uitstraling , wat een inleving in wat hij zingt!. Wat opvalt als ik door de camera kijk is hoe hij oog heeft voor zijn fans en voor ons simpele fotografen. Prachtig om dat te zien. Veel, heel veel artiesten gezien, maar nog nooit zo.

En dan komt hij met zijn ballads, Ik begin alvast te slikken, brok in de keel. Wat maakt deze man los?. Hij weet mijn hart en ziel rechtstreeks te raken. Ik kijk omhoog en naar de avondlucht en denk aan de dierbaren die mij zijn ontvallen. Gevolg,  kan niet goed meer door de zoeker van mijn camera kijken. Is de lens nat, of betrap ik mijzelf op tranen? . Een man mag niet huilen zong Jacques Herb ooit, maar het kan me niks schelen. Ben tenslotte ook maar een mens en laat mijn emoties de vrije loop. Fotograferen met de tranen die rollen langs je wangen. Nog nooit kwam artiest zo bij mij binnen. Het is een heerlijke en ongeëvenaarde ervaring en zeker voor herhaling vatbaar. En ik heb zo het sterke vermoeden dat ik daar niet alleen in was als ik hoor hoe Marco zijn verhaal doet over een vrouw die ook zo hard getroffen werd door het lot. En dat Marco zo mee voelt. Ben nu nog helemaal stil van wat ik gisteren avond mee heb mogen maken. Nog nooit heeft een concert mij zo diep geraakt als dit prachtige “Hart en Ziel” concert van Marco Borsato. Door mijn teletoeter zag ik dat Marco ook geëmotioneerd en geroerd was. Ongelofelijk, wat een performer en wat een prachtige man, prachtig mooi publiek en wat een mooie locatie.

Ik zal dit concert nooit meer vergeten! Het was in al die jaren dat ik ontelbare concerten fotografeer het mooiste en meest emotionele concert wat ik gezien heb!

Dank je wel Marco voor een onvergetelijke avond! En beslist tot de volgende keer!

Lak'ech!

Ook al die lieve mensen, fans en collega  fotografen wil ik bedanken. Jullie waren voor mij de kers op een prachtige taart! Eén ding weet ik wel, als je als fotograaf naar een concert van Marco Borsato gaat, moet je tussen het publiek gaan staan en niet achter de barrier bij het podium. Wat een prachtig warm bad van fans!

Tekst/fotografie: Roland Wichser

www.rolandwichser.nl

Meer foto's verschijnen later deze week online en op Facebook

Deze recensie verscheen eerder op Zoetermeernieuws.nl